Wszystkie matki Caitlin są schowane w szafie.

Caitlin myśli, czy ich nie wezwać, zawyć

jak okręt wojenny, cały w pąklach, w niepamięci.

Caitlin pozuje, tak z rozmysłem. We wtorki

staje się niebem – oto królewska ciemność kina:

zmienia się w babie lato, w lalki ciśnięte do morza.

Beztroskie oczy Caitlin są jak domino, rozrzucone

po kuchni, zerkające tu i tam zza rogu: zmienno-

kształtna, zmienno(kształtna), i znów (zmienno)kształtna.

Babcie Caitlin, a było ich mnóstwo,

wyryły w jej portrecie środek ciężkości. Nauczyły ją

jak być algą, drewnem wyrzuconym na brzeg, jak być – o!

Tyle że Caitlin jest ciekawska. Wybacz,

że jej pogryzione serce śpiewa w srebrnym zlewie; jej

kuchenne głosy bulgoczą na dnie jeziora.

Tekst pierwotnie ukazał się drukiem w magazynie kobiet queer* „LesBiLans” wydawanym przy okazji Lesbikonu. Kongresu Kobiet* Queer. Wiersz pochodzi z antologii Bi+ Lines. An Anthology of Contemporary Bi+ Poets opublikowanej nakładem brytyjskiego wydawnictwa poetyckiego fourteen poems w 2023 r.