Mam pewną koszulkę i często się waham, czy ją założyć. Na koszulce wydrukowana jest czarno-biała, bezbarwna tęcza. Na dole napisano „Русская рАДуга”. To znaczy coś w rodzaju „Tęczowe rosyjskie piekło”. Mam 36 lat i mieszkam w Trójmieście. Jestem...
Krótka historia o niewidzialności tęczowych rodzin Prowadzimy podkast o literaturze, w którym omawiamy książki poruszające ważne tematy społeczne. Niedawno odezwała się do nas pracowniczka ośrodka pieczy zastępczej z propozycją, żebyśmy w jednym z...
Postać Villanelle można zaliczyć do nowej fali postaci kobiecych – ważnych nie tylko ze względu na przeciwstawianie się normom społecznym, ale także na głębię i sposób, w jaki ujawniają złożoność queerowego doświadczenia.
Dziegieć śmierdzi, ma ohydny smak i psuje beczkę miodu. Oczywiste? Niekoniecznie. Wydaje się, że lesbijski* dziegieć w tęczowej beczce miodu to samobój, „kalanie własnego gniazda” i wstecznictwo, a my przecież mamy patrzeć w przyszłość –...
Widoczność jest tylko odbiciem z progu. Widzialność ustanawia obecność. Nie wystarczy mi samo patrzenie. Patrzenie nie jest zauważaniem. Jest tylko reakcją na nagłe pojawienie się obiektu w zasięgu wzroku. Zawsze chciałam być obiektką: widzialną, za którą podąża wzrok, która wzbudza zainteresowanie, która się staje, którą się ustanawia. Obiektką, która się nie prosi. Zawsze chciałam kolektywu, który nie musi przepychać się po widzialność i w ten sposób walczyć o obecność.
Często myślę o wydarzeniach, które nie miały miejsca, i o rzeczach, których nie było. To znaczy: nic o nich nie wiemy. Czy musimy więc założyć, że nie istniały? O tym, że Anne Lister zapisała się w historii jako pierwsza lesbijka czasów...